سخنران این نشست، منا قندی، معمار، پژوهشگر و استاد دانشگاه ایالتی واشنگتن و رئیس لابراتوار مورفوجنسیس، دانش‌آموخته دانشگاه تهران و دانشگاه برکلی بود و در مورد فضاهای هوشمند سمپاتیک در معماری ( یا معماری هوش مصنوعی هیجانی) صحبت کرد.

مُنا قندی در سخنرانی خود موضوعات زیر را مورد کنکاش قرار داد.

آیا می‌توان فضاهای ثابت معماری را به فضاهایی منعطف تبدیل کرد که قابل تغییر با فکر انسان باشد؟

آیا می‌توان با افکار و عواطف با فضا تعامل داشت؟

آیا فضاهای معماری می‌توانند امتداد (بخشی از) بدن انسان باشند؟

او به نقش اطلاعات، کد، سیستم های فعال‌کننده، و تکنولوژی‌های حس‌گر در طراحی فضاهای معماری هوشمند اشاره کرد و به این‌که چگونه فضاهای معماری هوشمند می‌توانند از طریق سیگنال های بیولوژیکی و مغزی نیازهای فیزیکی و روحی ساکنین خود را تامین کنند. این‌که چگونه با بهره‌گیری از هوش مصنوعی می‌شود فضاهای معماری را به فضاهایی زنده تبدیل کرد که نه تنها به عنوان مدیومی جهت انعکاس تفکرات و عواطف ساکنین خود عمل کنند، بلکه با یادگیری رفتار ساکنین به صورت هوشمند و خودکار، با اعمال تغییرات لازم در فضا، عملکرد و اتمسفر لازم را برای ساکنین به وجود آورند.

این سمینار با استقبال شایانی از طرف دانشجویان مواجه شد و جلسه‌ی پرسش و پاسخ خوبی پس از ارائه‌ی سخنرانی برقرار شد.